Tegen de lamp lopen, de boot in gaan, je kent het wel. Vroeg of laat moet het er van komen.

Wees gerust, geen brokken of problemen, maar ik bedoel het letterlijk: morgen pak ik de boot uit Kristiansand naar Denemarken. Einde Noorwegen en eigenlijk ook gewoon einde motortrip. Een blik op mijn teller zegt mij dat sinds ik vertrokken ben uit het altijd mooie Dordrecht, nu zo'n 2,5 week geleden, 7200km erbij gezet heb op de teller. Da's weer eens wat anders dan een rondje Lekdijk.

Nog even terugkomend op het begin: geen brokken, maar de achterband is nog nét niet tot het ijzer versleten. Dat zit namelijk zo, voor vertrek lichtte ik Hoco Parts, de importeur van Dunlop banden waar wij als motorjournalist voor Motormedia goede contacten hebben, in over mij te maken Noordkaap reis. Ze hadden natuurlijk wel oren naar zo'n langeduurtest en dus vonden ze het puik plan om mijn motor te voorzien van hun nieuwste band: de Sportsmart 2 Max. Inderdaad, een sportband. Op zo'n monsterrit. Ik had er al m'n vraagtekens bij, maar men verzekerde mij dat deze band dat aan gaat kunnen. Ik zal het commerciële praatje jullie besparen. Maar niet dus, de band is nu zo goed als glad en ik verwacht elk moment dat het eerste ijzerdraadje z'n hoofd om het hoekje steekt. Tijdens mijn rit vandaag van Vossevangen naar Treungen hadden auto- en autobandenzaken in het specifiek mijn aandacht. Die weten ongetwijfeld wel een motorzaak. En zo rijd ik door het idyllische plaatsje genaamd Odda, waar ik vanuit mijn ooghoek een autobandentoko zie. “Goodmorning mister, do you happen to know a motorcycle shop around here? Because my rear tire has given the pipe to Martin and i think it won’t make it home, so it really needs to be replaced.”, poogde ik in mijn beste boeren Engels. De man keek wat glazig, alsof ik zojuist vroeg om pikante foto’s van zijn vrouw, maar leek het toch te begrijpen, getuige zijn antwoord: “Oh, but we also do motorcycle tyres. Let me check if have the right size for your bike.” Enkele minuten later neemt hij mij mee de werkplaats in en trekt de enige motorband uit het rek, waar hij maar eenzaam tussen de rest van de grote banden stond: verrek, het is nog dezelfde band als er nu onder zit, maar dan de sporttour versie. Die er dus eigenlijk in eerste instantie onder had gemoeten. Bijna te mooi om waar te zijn, vraag ik voorzichtig naar de prijs. Want een financiële meevaller hier moet ik nog tegenkomen. Even ter illustratie: een beetje motorband kost in Nederland, afhankelijk van waar je hem koopt natuurlijk, tussen de 150 en 200 euro, inclusief montage. Na wat heen en weer gebel, komt hij terug: hij kan hem voor slechts 2900 NOK monteren. Wat beduusd kijk ik op mijn smartphoneschermpje, waar de koersconvertor app nog na staat te dampen van de berekening: 309 keiharde euro’s. Ik probeer nog wat te onderhandelen en uiteindelijk kan hij er 260 van maken, als ik zelf het wiel eruit haal. Even twijfel ik, maar na het aanschouwen van de motor, die net over een modderige onverharde weg gecrost heeft, is die twijfel snel weg. “In Holland they cost half your price! I think i’ll ride on to Germany, thanks for your effort.”, zeg ik de beste man. Met een “Hey, you’re the boss.” in mijn broekzak rijd ik door.

Over vroeg of laat tegen de lamp lopen: mijn blik geluk is leeg denk ik. Vandaag met wat gemiezer de deur van mijn hut dichtgeschopt terwijl weer alle bagage om mijn lijf bungelt, maar al snel klaart het op terwijl ik al waggelend naar m’n groene gemotoriseerde kameraad loop. Sterker nog, zo’n 5km later is het droog en breekt de zon door. Tijd om te ontbijten. Inventarisatie: kaneelbroodje, flesje sinaasappelsap, een banaan en een rijstepapje met aardbeiensaus. In een apart bakje én met lepeltje incluis. Uitvinding van de eeuw. Daar moet de avonturier de dag mee doorkomen dus vol goede moed draai ik voor de zo’n 438^e keer deze trip de sleutel om en breng met één druk op de knop de Kawa weer tot leven. Geluk is op zei ik al. Houd maar op, ging he-le-maal nergens over. Weer van 11:00 tot 14:00 in de stromende regen gereden. Van die regen waarvan als je denkt dat het niet harder kan regenen, het tóch nog even harder gaat hozen. Hoe vaak kan een mens teleurgesteld worden? “Hee, daar achter die berg is het licht, het zal zo wel droog worden.” En dan wordt het ook droog. Even, voor twee minuten. Dit is pure armoede! Met weer meer dan genoeg tijd om de gekste theorieën te bedenken, valt het me ineens op dat de meeste andere motorrijders je nog steeds vrolijk begroeten, ondanks het weer waarbij je na elke bocht Noah verwacht te zien die druk bezig is met de Ark 2.0. Ten overvloede, ik houd van motorrijden hoor, maar hier word ik allerminst vrolijk van. Man, man, man. Ligt het aan het type motor? Misschien moet ik zo’n BMW R1200GS kopen, want daar zie je hele volksstammen tegelijk op rijden. Die moet ik blijkbaar hebben, als ik naar het enthousiaste gezwaai kijk. Deden ze trouwens vroeger, pak en beet zo’n 80 jaar geleden, ook al die Duitsers, hand in de lucht, overal waar ze kwamen. Sinds jaren overigens de meest verkochte motor die GS, al zou ik daar zelf niet blij van worden als ik er één zou bezitten. De Volkswagen Golf onder de motoren. Het volgende dat daarbij opvalt, is de uitrusting van dit type motorrijder. Beschaafd, georganiseerd en voor vertrek gaat de Bonuskaart natuurlijk mee, maar niet nadat er een mooie vouw in de motorbroek gestreken wordt, zie ik zo voor me. Vroegah, toen straalde de motorrijder nog dreiging uit: ruige zeebonkbaarden, oorbellen, doodskoppen en leer. De automobilisten liet het wel uit zijn hoofd om je af te snijden omdat hij dan wist dat hij zich enkele minuten later op een andere plek bevond dan achter zijn stuur. Voor de verkeersveiligheid dus niets dan lof dat we gezien werden als holbewoners. En oh ja, op terrasjes was je ook altijd als eerste aan de beurt. Maar wat straal je tegenwoordig dan uit met je “all-weather-gore-tex-pak”? Verder dan “Als het spettert, blijf ik toch lekker droog!” kom ik niet. Poe poe, dat maakt indruk, deuren gaan op slot, kaarsen worden gedoofd, houd allen u kinderen binnen: daar komt Arie Vrijbuiter in zijn waterdichte motorpak, terwijl uit de speakers EO muziek klinkt. Ach, ons eigen schuld.

Enfin, back to reality: daar rijd je dan, in de stromende regen met een graadje of 12 een 8km lange tunnel door, waar uiteindelijk weer een einde aan komt: poef! Zonnetje en 19 graden. Hoe is het mogelijk? De reis zit erop mensen, misschien nog niet fysiek maar mentaal wel. Lekker terug naar ons eigen stekkie, de geliefden weer zien en natuurlijk: je eigen bed. Stoere avonturier of ergens toch wel softie? Misschien ergens in het midden. Hoe dan ook, het is best geweest zo. Prachtige dingen mogen meemaken en zien, Noordkaap beleeft én van de bucket list geschrapt, onder weersomstandigheden waarvan ik alleen durfde te dromen. Nederland, kom er maar weer in.