"Mooie kleur motor!", zei de Skoda rijder wiens auto dezelfde kleur heeft als mijn groene Monster op één van de vele parkeerplaatsen langs de Deutsche Autobahn. En dat was toch wel het hoogtepunt van vandaag, want tja, dat Duitse asfalt heeft net zoveel humor als de gemiddelde Duitser.

Viel me overigens alles mee met de Baustelle dit jaar, heb er in de 550km durende rit van vandaag maar vier gezien. Naar het zuiden is dat waarschijnlijk wel anders: als je om de 20km een Baustelle aantreft mag je in de handen wrijven. Voeg daaraan toe dat elk jaar weer opnieuw hele volksstammen op precies dezelfde dag de vakantie inluiden en het op de één of andere een zeer geslaagd plan vinden om massaal met de rest van de wereld de MPV vol te laden, inclusief 2,5 kind en Labrador, zich over dezelfde wegen naar de vakantiebestemming te begeven.

Hoe dan ook, vandaag was voor mij een relaxte dag. Niet te druk op de wegen, lekker weertje: graadje of 20 en op een paar verdwaalde spetters na, droog. Maar zoals met alles, vormt het begin vaak de basis voor de rest. Hoe de dag dus begon? Na een paar zeer leuke kado'tjes, had ik het geluk van een waar afscheidscomité voorzien te worden: het thuisfront reed een stukje met mij mee om zo mijn vakantie in te luiden. Helemaal leuk! Toen pa en zusje de afslag namen terwijl ik dan toch nu echt aan mijn soloreis begon met die Noordkaap toch altijd in het vizier, was dat best een bijzonder moment. Noem het een mijlpaal of gewoon sentimenteel gezever: speciaal was het zeker.

Morgen is het ongeveer een uurtje rijden naar de boot vanuit Puttgarden naar Denemarken, waarna Zweden rap in het vizier komt. Bestemming van morgen? Motala, Zweden, zo'n 650km vanuit hier. Maandag zal ik verblijven bij kennissen in Gagnef, maar wees gerust: daarna is het op de bonnefooi en kan het avontuur pas écht beginnen.

En o ja, over een MPV, 2,5 kind en Labrador gesproken: ik heb heel cliché een authentieke, Duitse Schnitzel genuttigd. Doorsnee kan naast saai toch ook zeker wel lekker zijn!