Al dagenlang in opperste alertheid op de motor gezeten om die verrekte rendieren te zien. Vandaag ook weer iemand horen zeggen: "Of ik rendieren gezien heb? Joh, honderden." Wáár dan, vraag ik me af. Aan een local vraag ik het ook nog even voor de zekerheid. Ja, die zijn toch echt vaak te zien, ze komen blijkbaar naar de wegen toe omdat het daar open is en harder waait, ideaal voor een insectenmaaltijd, zo het schijnt. Elanden zijn vooral in de ochtend en avond te zien, is mij gezegd. Een uur later sta ik oog in oog met Dancer, Comet, Vixen, Dasher en Blitzen. Ik gok op bouwvak.

Zal even voor de goede orde bij het begin beginnen: vanmorgen met bewolking, maar droog, weggereden uit mijn ski-hostel in Asarna, graadje of 15. Goed motorweer. Al heb je maar twee soorten motorweer natuurlijk: goed motorweer en heel goed motorweer. Enfin, doel van vandaag was Arvidsjaur en dat heb ik gehaald. Wel een aardig eindje tuffen. Omdat het hoe noordelijker je komt steeds stiller en stiller wordt, stond deze redelijk grote plaats al bij vertrek uit Asarna aangegeven: nog 484km. Wat een afstanden hier. Maar de E45 schiet aardig op met zo'n 115kmph gemiddeld. En wat heb ik weer m'n ogen uitgekeken. Het landschap is aan het veranderen, het wordt kaler, omdat het hier in de winter makkelijk -40 kan worden volgens een local, en ruiger, maar vooral stiller. Zo stil, als je even van de hoofdweg afdraait en je zet de motor uit, je niks, maar dan ook niks hoort. Behalve de wind en wat vogels. Voor ons Nederlanders een unieke beleving. Hoe dan ook, ik besluit even een stukje offroad te gaan en stuit op een knus vliegveldje. Hm, lijkt niet meer in gebruik, dus ik rijd even een paar keer op en neer over de landingsbaan, terwijl ik een keer om kijk om landend vliegverkeer uit te sluiten. Daarna sluit ik even later aan bij een Noorse motorrijder, op een BMW R1200GS mét heuse Roof Boxer met helm inclusief de rode flapjes voor de kenners, en we trappen aardig door, aangezien we plots worden getrakteerd op wat bochtenwerk. Dat is nogal een zeldzaam fenomeen hier, want de E45 omhoog is vooral veel rechtdoor. Wel de snelste route naar de Noordkaap. Plots gaan zijn alarmlichten aan en stuiten we op een kudde rendieren. Die krengen kennen echt geen angst, en doen vrolijk hun ding op de weg. Ook met een rij auto's erachter. Uiteindelijk gaan ze opzij en ik roep in mijn helm: "Awel, gezien hè! Allemaal! Blijven staan? Haha, watte." Het zal het gevolg zijn van beginnende waanzin door het urenlang op verlaten wegen rijden voordat je bij een dorpje bent. Nee hoor, gekkigheid, het is fantastisch om mee te maken dit. Maar Zweden heb ik inmiddels wel een beetje gezien. Mooi hoor, maar na een tijdje veel van hetzelfde. Een beetje net als carnaval. Nog geen kwartier later snijdt er nog een rendier mij de pas af en ik zeg lachend in m'n helm: "Hee maat, ook solo aan het reizen? Hier nog één. Goeie rit!". Dit is genieten mensen.

Inmiddels zit ik weer in een prima-de-luxe hostel met dank aan vaders, die mij hierop wees. Van alle luxe voorzien, en dat voor weer 30 euro. Het waaide weer redelijk hard met vannacht kans op regen, dus de tent laat ik nog even ingepakt. En dan komt toch echt het einde van Zweden in zicht, morgen waarschijnlijk voor de laatste keer Zweedse ballen eten. Verwacht ergens onder de Finse grens uit te komen. De Noordkaap is inmiddels een bliepje op de radar. Nog 950km. Verroer je niet, ik kom er aan.