Foto: 02:00 @ Honningsvåg, Noorwegen

Allereest: wauw. Ik ben ontzettend onder de indruk. Ik verwachtte van tevoren niet heel veel van de Noordkaap, ik was in de veronderstelling dat het idee romantischer tussen de oren klinkt dan het daadwerkelijk is. En de weg erheen leek me bovendien redelijk saai. Wat kan een mens ernaast zitten. Benieuwd? Lees dan snel verder! Want wat een dag was dit, of is.

Vanmorgen omstreeks 8:30 de deur van mijn houten hut in Karesuvanto achter me dicht geslagen onder een bewolkte hemel bij een graadje of 12. Aanvankelijk heb ik het idee om nog één stop te doen voor ik me naar de Noordkaap begeef, in Olderfjord. Maar de rit liep opnieuw weer zo voorspoedig én weet je wat, ik wil er nu wel gewoon zijn. Fuck it. Een rit van een goeie 450km, moet te doen zijn. Na ongeveer anderhalf uur doemt ineens de grens van Noorwegen voor me op, fototijd natuurlijk! Dan verandert plots positief het landschap, een welkome verrassing nadat ik Zweden een aantal dagen terug al wel gezien had. Ik kan wel blijven stoppen voor foto’s, maar vooruit, déze spot is wel héél mooi, zeg ik elke keer opnieuw tegen mezelf. Aan dat stoppen kleven wel nadelen, nondeju, wat zijn die insecten irritant. Als je afstapt hangt er binnen 10 seconden een wolk vliegjes om je heen waar ma Flodder jaloers op zou zijn. De aangeschafte muggenspray helpt helaas niet, na wat onderzoek blijken dit “knutsers” te zijn; mini mugjes die wel degelijk kunnen steken. Ik sla een aantal keer wild om me heen, gooi er wat krachttaal tegenaan en besluit maar weer verder te rijden. Een uurtje of wat later rijd ik Karasjok binnen. Niets spannends, maar na het verlaten van het dorpje doemen er ineens besneeuwde bergtoppen op. Aha, we komen in de bergen. Terwijl de bochtige wegen dit bevestigen is het zeker geen straf om na een week rechte wegen gezien te hebben eens even lekker te sturen. Dat verloopt meer dan uitstekend, zelfs met vol bepakte motor. Dank aan Hyperpro hiervoor! Maar dan: ik had stiekem gehoopt dat er een benzinestation zal zijn in Karasjok, maar helaas. Dan maar hopen dat er een tankgelegenheid is in het volgende dorpje: Lakslev. Ik heb geluk en tank de motor weer vol. Dan stuit ik op een mooi meertje waar ik besluit een lunchpauze in te lassen. En ik niet alleen. Er stopt een bus naast me waar een verzameling Aziaten uitgeschopt wordt en voor ik het weet spreekt een Japanner me aan in gebrekkig Engels: “Woah! Nice bike! It’s Japanese eh! Haiii!”. Hij vraagt of ik helemaal uit Nederland ben komen rijden en ik leg uit dat dat geen wereldreis is en ik pas een week onderweg ben. Dan verandert hij ineens van onderwerp en begint zijn dochter te plagen dat ze met mij op de foto wil en onder lichte dwang gaat ze naast me staan voor een foto. Om haar zo mogelijk nog meer in verlegenheid te brengen zegt hij tegen mij: “Kiss her!”. Haar hoofd nam de kleur van de rode stip in de Japanse vlag aan en bedank hem voor het aanbod waar ik niet besluit op in te gaan. Blijft een maf maar tegelijk interessant volk.

Noordkaap: nog 140km leren de borden me. Ik krijg lichte kriebels in m’n onderbuik van opwinding, net zoiets de dag voor je verjaardag toen je kind was. Ken je wel toch? Precies een week geleden vertrokken uit het platte Nederland en hier rijd ik dan. In mijn hoofd sta ik al op de Noordkaap, maar dat duurt toch nog even. Wát een schitterende weg richting de Noordkaap, ik kan niet anders zeggen. Vooraf natuurlijk wel wat research gedaan, maar op de één of andere manier had ik het idee dat het een vrije saai weg was. Uitgestorven ook. Maar het bruist hier van het leven. Voelde ik me in noordelijk Zweden soms erg ver van huis vanwege de immens verlaten gebieden, hier zijn overal dorpjes en waar je ook kijkt zie je mensen. Een blik op de kaart zegt me toch écht dat ik wel degelijk een takke-eind van huis ben. Gaaf! De kustweg roept terwijl ik de motor van links naar rechts gooi herinneringen uit Schotland op, maar dan iets ruiger. Het lijkt bijna wel een verlengde van Schotland, wat geografisch gezien misschien ook best mogelijk is. Terwijl m’n groene maat door dik en dun voelbaar ook zijn nopjes is, neginnen auto's ineens hun alarmlichten aan te zette en vervolgens langs de weg stoppen. Och, weer een kudde rendieren die van de zon staan te genieten langs het water. Geef ze eens ongelijk. Vooruit, nog een paar foto’s. En weer door! Na een aantal steenkoude tunnels rijd ik dan eindelijk het laatste dorpje voor de Noordkaap binnen: Hönnigsvagen. Ik volg het bordje “Tourist information” en terwijl ik afstap en de helm van mijn hoofd afpluk, zie ik de medewerkers de boel afsluiten. “Aai, ben ik te laat?”, vraag ik. “Ja, we gaan dicht, maar misschien kunnen we nog helpen. Zeg het eens.” Ik geef aan dat ik een goedkope en simpele slaapplek zoek. De aardige medewerker verwijst me naar het hostel, aan het begin van het dorpje. Lang verhaal kort, ik heb een hele nette kamer en gelijk maar voor twee dagen geboekt. Prijs was wel even slikken, 65 euro per nacht. Wel met ontbijt, dat dan weer wel. Tja, Noorwegen is duur. Dat bewijst ook de immens grote pizza die ik er nog even inschuif voordat ik me dan eindelijk naar de lang verwachte Noordkaap begeef: 26 euro! ZES-EN-TWINTIG.

Met de maag gevuld is het dan eindelijk tijd om de eerste helft van mijn reis in te luiden: nog 33km. De weg erheen is waar bochtenparadijs waar menige Alpenpas jaloers op kan zijn. Wat had ik dit totaal niet verwacht. Bijna mezelf martelend, stop ik een keer, en nog een keer, om foto’s te maken. Ik betrap mezelf erop dat ik tegen mezelf roep: “Gast, schiet nou maar op, je wilde toch naar die Noordkaap?!”. Ja, maar die verrekte Kaap loopt toch niet weg? Stil nou maar, ik hoef jouw stem er echt niet bij, die heb ik al zat. En dan, daar zijn we dan. Op de Noordkaap. Toch wel een emotioneel moment, zeg ik eerlijk als doorgewinterde motorrijder. Ik blik terug op het moment dat mijn vader en zusje op de motor achter me rijden op de A15 om mij uit te zwaaien en ik hun in mijn spiegels de afslag zag nemen, terwijl het besef kwam dat mijn soloreis begonnen was. Met die gedachte in m’n hoofd en een blik vanuit het zadel naar de zon boven die Kaap geeft me even kippenvel. Dan moet ik ineens denken aan een filosofisch gesprek dat ik eerder deze week opving tussen twee motormaten: “Wanneer ben je gelukkig, of liever, wanneer kan je het boek dichtslaan en zeggen: ik heb een mooi leven geleid. Als je bereikt hebt wat je ooit wilde bereiken? Of juist wanneer je tevreden bent met wat je hebt? Ik zet het gesprek in mezelf voort. Tevreden is het meest vreselijke woord uit de Nederlandse taal. Tevreden, gatverdamme! Wie tevreden is, heeft toch geen ambities meer? Als je tevreden bent kan je net zo goed meteen nokken. Je moet toch altijd het onderste uit de kan halen? Het leven is kort, haal eruit wat erin zit. Maar terzake: I did it. Sorry, WE did it. Yes we can!

Even een rondje lopen en dan is het wachten tot de zon op zijn laagste punt staat: rond 12:00. Dat wachten duurt nog best lang, want die zon lijkt echt niet te zakken. Zo ijverig als hij op Scheveningen zakt, zo’n luie donder is het hier. Uiteindelijk roept iemand, dat hij nu op zijn laagste punt is. Ik kijk weer, en de zon staat nog een heel stuk boven de horizon. Intussen is het nog gewoon dag, hoogstens heel licht schemerig, maar dat mag eigenlijk geen naam hebben. De nodige selfies en foto’s worden gemaakt en om 1:00 vind ik het wel welletjes geweest. Samen met hele volksstammen tegelijk rijd ik weer terug naar het hotel en verrek: de zon is alweer aan het opkomen! Het is potverdulleme 1:15. Doe eens even normaal. Hoe ga ik nou zo kunnen slapen? Op z’n zachtst gezegd een hele bijzondere ervaring en ik heb dan ook echt totaal geen slaap, getuigt wel het tijdstip waarop ik dit aan het typen ben: even gluren: 03:17. Als ik uit het raam kijk is het gewoon volop dag.

Dit moet je een keer meegemaakt hebben. Ter verbeelding: op weg naar mijn hostel was een local gewoon vrolijk zijn huis opnieuw in de verf aan het zetten. Midden in de nacht. Slapen de mens hier in de zomer niet en halen ze het in de winter in? Ik ga eens tegen het lokale gebruik in en kruip mijn bed in. Wie weet wordt het nog wat.