Laat ik even eerst zeggen wat een enorme "lucky bastard" ik ben: al vier dagen rijd ik rond onder een compleet wolkeloze lucht terwijl de zon tot 's morgens vroeg tot 's avonds laat hoog aan de hemel zijn ding doet. En dat bij een niet misselijkmakende temperatuur schommelend tussen de 19 en 22 graden. Vooruit, ik zal jullie niet verder jaloers maken want uit betrouwbare bronnen vernam ik dat het bij jullie in Nederland het weer wel different biscuit is, om maar even de woorden van dhr. van Gaal te gebruiken. Hoe dan ook, ik geniet maximaal van dit weer, want het kan zo weer over zijn. Volgens locals is dit pas de vierde mooie dag deze zomer hier.

Zoals de titel al doet vermoeden, ben ik gisteren uitgecheckt uit mijn hostel bij de Noordkaap. Maar niet nadat ik de avond ervoor het toch stiekem niet kon laten om nog een laatste keer naar deze geweldige show die moeder Aarde je voorschotelt te kijken. Nog één keer dan, kijken hoe de zon hoog vanuit de hemel naar beneden zakt tot net boven de horizon om daarna weer omhoog te gaan. De weergoden zijn ons weer goed gezind want wéér is het compleet helder waardoor het spektakel ongenadig ongecensureerd kan plaatsvinden. Plots spreekt een collega motorijder me aan met de vraag of ik een foto van hem wil maken bij het Noordkaap monument. Tuurlijk. We ouwehoeren wat zoals alleen motorrijders dat kunnen en hij zegt dat hij uit Spanje komt, maar in Finland woont. Vanaf nu noem ik hem "The Spanish Finnish guy", want hij komt later terug in dit opnieuw sappige verhaal.

Iets na 0:30 loop ik terug naar m’n stalen ros, stap op en zet weer koers naar m’n hostel, zo’n half uurtje rijden. Opnieuw word ik getrakteerd op het prachtige landschap dat dient als de deurmat naar de Noordkaap, of de weg naar huis natuurlijk. Want: die Kaap is het omslagpunt van mijn reis. Vanaf nu zal ik weer afzakken richting huis. Maar goed ook, want als je nog hoger wil dan de Noordkaap lig je in de Barentszzee. Ik kijk in mijn spiegels nog één keer naar die laagstaande zon die het landschap mooi kleurt, zie de Noordkaap als een klein stipje verdwijnen en denk: dit wil ik nog een keer gaan zien met mijn lieve Glenda! Ik vind het ergens wel lastig om dit moois achter me te laten en er bekruipt me voor enkele minuten toch wel een somber gevoel. Het is moeilijk om te omschrijven, maar er rust iets magisch daar op die kale rots, want meer is het feitelijk niet. Is het het feit dat het het noordelijkste puntje van Europa is? Omdat het voor veel mensen een doel is? Of misschien wel omdat je een dikke 3000km hebt moeten rijden en er een week later dan eindelijk bent? Ik vermoed het laatste. Even later gaat in mijn hoofd toch die knop om: “Noorwegen, here we come!”. Plots heb ik er zin in. En met Noorwegen bedoel ik het mooie landschap waar iedereen het over heeft.

Ik trek de deur van mijn hostel achter me dicht, en terwijl alle tassen op en aan m’n lijf bungelen terwijl ik met moeite nog mijn tanktas en helm kan vasthouden, voel ik me even net een ober in opleiding die met alle borden loopt te stuntelen. Je wordt er steeds handiger in. Doel vandaag: Tromsø! Ik ontkom er niet aan even dezelfde weg terug te rijden als op de heenweg, maar dit is absoluut geen straf hoor. Komt misschien ook door mijn geheugen die soms op die van een goudvis lijkt: of het lijkt gewoon anders omdat ik hem andersom rijd. Hoe dan ook, de motor stuurt weer heerlijk, zon op m’n bakkes en een graadje of 22. Wie maakt ons nog wat? Ik pak in Oldefjord de afslag “Alta” en er ontstaat even een file vanwege een aantal rendieren die echt letterlijk pure schijt hebben aan de rest van de wereld, wat bevestigt wordt als er één automobilist besluit te toeteren en het beest na een seconde of 2 verschrikkelijk arrogant z’n kop omhoog steekt maar vervolgens ongestoord weer verder van de zon besluit te genieten. De natuur is voor de zoveelste keer aan het veranderen: de bergtoppen worden hoger, de bochten worden bochtiger en als ik lekker aan het gooien- en smijten ben zie ik plots dezelfde als FJR1300 als mijn vader in de verte, zelfs de kleur is hetzelfde. Als ik dichterbij kom herken ik het: het de Spanish Finnish guy. Of was het nou de Finnish Spanish guy? Hoe dan ook, we rijden een tijdje samen door het bochtige landschap, wat inmiddels sterke vormen van de Alpen aannemen, maar dan met meren. Goh, even lijkt het alsof mijn vader op zijn eigen FJR achter me rijdt. Had mooi geweest. Even schiet het begrip “Schotland XL” door m’n hoofd, want daar doet het aan denken. Ik haal de Fin op de FJR in, geef hem een duim omhoog en stuur vrolijk verder. Tijd voor een broodje en een slok water en ik vind een schitterende plek met uitzicht over de stad Alta. Goh, een stad, dat is al even een paar dagen geleden. Da’s wennen. Zo erg, dat ik zelfs weer voor het eerst in duizend kilometer zowaar een stoplicht tegenkom. Anyway, de Finse Spanjool ziet dat ik stop en komt eens buurten. “Herkende je me?? Zag je dat ik het was?? Je maakte een foto van me op de Noordkaap. Gaat alles goed? Lekker sturen hè!” Tuurlijk herkende ik hem, al twijfelde ik wel even. Dan wenst hij mij en vica versa en een goede en veilige rit en hij rijdt weer door. Ik blijf nog even van de zon genieten en 5 minuten later stap ik ook weer op. Verrek, 20 minuten later zie ik hem ergens op een parkeerplek genieten van de zon en een broodje. Ik zwaai naar hem en hij doet hetzelfde. Het begint nu vast wel saai te worden, maar goed, dit ging nog even zo door: ik zit ergens en hij rijdt langs. Hij zit ergens en ik rijd langs. Hilarisch.

Na een tweetal ferries kom ik dan eindelijk aan in Tromsø, zoek een camping en zet mijn tent voor het eerst sinds deze reis op. Waarom? Omdat het keilekker weer is ÉN eerlijk is eerlijk: Noorwegen is schreeuwend duur. Voorbeeld: pizza’tje bij de lokale Mario: 26 euro. Fles cola á 1.5l in de supermarkt: 3,80. Overnachting hostel: 65 euro. Als je dus élke dag onder een dak wil slapen én buiten de deur wil eten loop je grandioos leeg. Althans, ik wel. De tent opzetten ging prima en daarna haal ik een broodje bij de lokale Eurospar, lees nog even wat en val in slaap. Als een blok. Wél met oordopjes, want ik heb een lokale kettingzaagfabrikant naast me die blijkbaar druk in de jaarlijkse materiaalkeuring zit. Oordoppen in en gaan. Ik was een beetje bang niet lekker te kunnen slapen, maar na een paar keer draaien kijk ik op de klok en is het verrek toch al 09:00. Geen last gehad dus van het licht.

Wat ik vandaag heb gedaan? Sight-seeing én, jawel: de lang verwachte TomTom Rider 400 opgehaald bij Tromsø Motor AS. Even was ik bang dat hij er nog niet zou zijn, want na de vraag of hij er al was, deelde de medewerker mij mede dat hij nog niets gezien heeft. “Meen je niet hè”, zei ik. “Oh, wacht, misschien hier.” En ja hoor, hebbes! Ik maak uiteraard nog een foto en vervolg mijn weg weer, mét navigatie! Nogmaals dank Kawasaki Europe. Hoe kan het ook anders, ik raak weer aan de praat met een BMW rijder uit Berlijn die ook op weg is naar de Noorkaap. Hij staat hier omdat zijn R1200GS ineens olie stookt als een malle, dus de monteur vult hem even af, maar een snelle oplossing is er niet. De Duitser doet z'n helm op en terwijl hij wil starten attendeer ik hem erop dat zijn olievuldop nog achterop zijn motor ligt. Had dus bijna z'n motor gestart met open motorblok. Hij bedankt mij, geeft de monteur nog even op z'n kop en dan vertelt hij over Japan: hij is een keer op de motor naar Japan gereden. Lang verhaal kort, maar ik heb weer nieuwe inspiraite voor onze Japan reis volgend jaar.

En dan? Wat doe je op zo’n dag? Eerst een husky farm bezoeken natuurlijk als echte hondenvriend en wat rauzen met die bengels. Jeugdliefde hè. Altijd met honden opgegroeid, zijn m’n dikste maten en thuis hebben we er geen. Nog niet. Met een beetje mazzel komt daar volgend jaar verandering in. En na het zien van die husky’s gaat m’n hart toch wel sneller kloppen. Over een mooi vervolg geven aan deze reis gesproken. Wie weet! Ik neem afscheid van de harige vrienden en besluit naar de lokale VVV te rijden om nou te vragen wat er nou eigenlijk allemaal te doen is. Een mens moet wat hè op zo’n dag met zeeën van tijd. Ik krijg wat tips over o.a. Polaria, een soort Sealife maar dan over het leven op Spitsbergen en dan met name de dieren. Grappige tijdsbesteding en daarna rijd ik nog even door de “old town” en daarna keer ik terug naar de camping: om dit verhaal te typen. Hopelijk valt hij weer in de smaak. En o ja, bedankt voor alle leuke reacties. Leuk te lezen dat de verhalen jullie vermaken.

Morgen zie ik Tromsø weer kleiner worden in de spiegels en zet ik koers naar de Lofoten. Another day, another adventure. Moet ik wel eerst de tent afbouwen en inpakken. Nu al geen zin in.