Het moest er een keer van komen. Kan geen feest blijven, zeggen ze weleens. Na al meer dan een week regelmatig de zonnebrand uit- en in de tanktas verplaatst te hebben, hadden die jongens daarboven er geen zin meer in. Het feit dat de regenkleding én de handschoenen nu in het drooghok liggen te drogen, zegt genoeg.

Het is een paar dagen stil geweest op deze blog, maar dat heeft een reden. Ik heb zitten genieten joh, niet normaal. Van wat dan? Die Lofoten, allemachtig, wat een spektakel. Gisteren tegen m'n pa, die net als ik zijn hart figuurlijk is verloren in Schotland, de volgende tekst moet zeggen: "Vind het lastig toegeven, maar Schotland staat niet langer op nummer 1, pa. Dit is de Alpen, Kroatië, Schotland én de Franse Rivière in één!". En daar is geen woord van gelogen. Niet gevreesd, de foto's komen later.

Ik wilde hier even, aan het begin van deze alinea, mooi gaan omschrijven hoe ik gisteren mijn slaapplek in -puntje puntje- verlaten heb om eindelijk te gaan bekijken wat nou al die "fuzz" omtrent die Lofoten is, maar donders, ik kan me gewoon niet meer herinneren waar ik gisterenochtend verbleef. Deze reis begint één lange dag te worden lijkt het. Of dat erg is? Denk ik niet. Ben natuurlijk alweer even onderweg, vandaag precies twee weken, en zoveel moois kan eens mens niet onthouden. Niet dat ik nu exact een voorbeeld van een fotografisch geheugen ben hè.

Even de kaart erbij gepakt dus, en donders, natuurlijk. Donderdag ben ik vanuit mijn hut even boven de Lofoten gaan rijden: de beloftes die mij gedaan werden waren niet overdreven. Allemachtig, wat een landschap. Voor de filmfanaten, ik moest even denken aan de laatste Kong film: want sommige landschappen lijken verdacht veel op “Skull Island”. De mist maakte het plaatje compleet. Schitterend asfalt, niet te druk, heerlijke stuurwegen. Meer kun je je als motorrijder niet wensen. En net als je denkt dat het niet mooier wordt, duik je een tunnel in en zie je na ongeveer 2km letterlijk het licht aan het einde van de tunnel naderen. In positieve zin. Want dan ik rijd ik eindelijk die buis uit en waan ik me plots aan de Middelandse zee: fel brandende zon op het azuurblauwe water en overal strandjes. Hier moet ik maar niet te vaak komen: moet ik straks weer een nieuwe helm vanwege al die brede grijnzen op m’n gezicht.

Aan al het moois komt helaas een einde, zo blijkt als ik de boot vanuit Moskenes naar Bodø pak. Een tocht van zo’n vier uur. Als ik achter me kijk, zie ik dat we de strakblauwe lucht ruilen voor een vrij bewolkte hemel richting Bodø op het vaste land. Kunnen we niet terug? In de zeer levendige stad Bodø , die ik veel kleiner had verwacht maar waar het wel een bijna klamme 23 graden is, heb ik een B&B, dus al met al een vrij relaxte dag. Maar dat was het einde van de dag nog niet, want op advies van een kerel die elandsafari’s geeft, maar natuurlijk niet op de dag dat ik wil, kan ik ze zelf ook gaan zien. Gewoon ’s avonds rond 20:00 vertrekken en een beetje op de zijwegen rond Saltstraumen rijden. Dan doen we dat het hè. Ik mezelf stipt 20:00 weer in het, inmiddels waarschijnlijk zeer muf ruikende, motorpak gehesen en die richting op. Weggetje links in, weggetje rechts in. Hm, nog niks. Hee! Ja! Daar! Ik parkeer de motor langs de weg met hartslagje 180 en pak snel m’n camera uit de tanktas. Althans, dat probeer ik, want juist als je iets snel wilt pakken, blijft er van alles achter de riem van je camera hangen en trek je de halve inhoud van je tanktas mee met je camera. Inzoomen! Oh nee, het zijn maar rendieren. Tegenvaller, maar we geven niet op. Ik rijd nog wat rond, maar zonder succes. Dan zie ik bij het lokale tankstation een “collega in opleiding” staan naast zijn schakelbrommer met een maat, en ik besluit gewoon aan hen te vragen waar ik die mormels nou kan spotten. Na een leuk gesprek en een volmondig “JA” op de vraag of hij later ook wil gaan motorrijden, zegt de jongen dat ik een stukje door moet rijden en dan rechts een onverharde weg in moet. “Gewoon tussen de bomen kijken, zijn er genoeg.” En dan, jawel, zie ik uit mijn ooghoek een eland tussen de bomen mij strak aankijken. Ik ga in de ankers, draai om en bekijk het beest. Kolossale dingen, zeg. Het beest blijft mij verstijfd aankijken, alsof het lijkt te denken "Oei, spannend, maar toch ben ik wel nieuwsgierig" en blijft zeker een tien minuten zo staan, om vervolgens zich toch maar eieren voor z'n geld te kiezen. Uiteraard prima op de foto gekregen en ik deel ze gelijk met het thuisfront uit enthousiasme. Goh, weer geluk, denk ik dan. Zal er toch niet meer gaan zien, dit is al vrij zeldzaam, fluister ik mezelf in, stiekem hopend op toch meer elanden te zien. Afgaande op dat laatste, rijd ik toch nog door. Bingo! Daar staat er weer één, dit keer een XL variant van de vorige. Als hij wegloopt, rijd ik weer richting de hoofdweg en, geloof het of niet, in iemands achtertuin zie ik er nog eens drie bij elkaar staan. En weer een item van het lijstje. Met een meer dan voldaan gevoel keer ik terug naar mijn slaapplek en sluit de luiken.

Over de route vandaag Bodø – Monsjøen is weinig te melden. Saaie route, veel wegopbrekingen, veel gele kentekenplaten op verfrommelde, gammele Alpenkreuzers die voorgetrokken worden door veelal een Opel Astra waar boven de vouwwagen nog nét twee kinderhoofden te zien zijn. De laatste twee uur rijd ik in de stromende zeikregen. Nee, dit was mijn dag niet. Maar hallo, mag het eens na twee weken?

Maar de Lofoten nog vers in het geheugen maken veel goed. Kon iemand trouwens niet even eerder zeggen dat ik hierheen moest? Goeiedag. Of nee, ik snap het wel. Dit wil je liever voor jezelf houden als motorrijder. Hoe rustiger hoe beter.